از ماه دسامبر فعالیت خورشید به آهستگی رو به افزایش می‌رود. نیروی مغناطیسی این ستاره هر ۱۱ سال یک‌بار به نقطه‌ای می‌رسد که در آن اوج پدیده‌های فوران‌های خورشیدی و پرتاب تاج‌های خورشیدی بزرگ مشاهده می‌شود. این پدیده‌ها منجر به آزاد شدن میزان زیادی انرژی و تشعشعات می‌شود. این فوران‌ها می‌تواند به زمین نیز برسد و سبب ایجاد توفان‌های ژئومغناطیسی زمین شود.
اتمسفر زمین می‌تواند از این برخوردها خود را مصون نگه دارد اما خسارات جدی را بر روی ساختارهای اجتماعی و اقتصادی روی زمین وارد می‌کند.
ستاره‌شناسان این پدیده‌ها را از سال ۱۸۵۹ رصد کرده‌اند. در آن زمان یک توفان ژئومغناطیسی ویژه در خطوط تلگراف اروپا و آمریکا اختلال ایجاد کرد. در ماه می ۱۹۲۱ توفان دیگری بسیاری از خطوط برق و تلفن را در دو سر اقیانوس اطلس خارج از استفاده کرد.
در گزارش ۱۳۲ صفحه‌ای ناسا و آکادمی ملی علوم آمده است: “انرژی برق، کلید فناوری جامعه مدرن امروزی است و تمام زیرساخت‌ها و سرویس‌ها به آن وابسته هستند. اگر توفان سال ۱۸۵۹ امروز اتفاق بیفتد به طور حتم خسارت‌های اجتماعی و اقتصادی وسیعی برجای خواهد گذاشت.”
براساس گزارش ماهنامه نجوم به نقل از نیوساینتیست، در سال ۱۹۸۹ شش میلیون نفر در کبک کانادا به مدت ۹ ساعت به سبب یک توفان ژئومغناطیسی که ۱۰ برابر ضعیف‌تر از توفان سال ۱۹۲۱ بود بدون برق ماندند. اگر حادثه‌ای مشابه آنچه که در سال ۱۹۲۱ رخ داد تکرار شود، تعداد افراد بدون برق به ۱۳۰ میلیون نفر افزایش خواهد یافت و تکرار حادثه‌ای مشابه سال ۱۸۵۹، دو هزار میلیارد دلار خسارت وارد خواهد کرد.
به گفته دانشمندان ناسا، اوج بعدی این توفان‌های خورشیدی بین سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ خواهد بود که جامعه علمی هنوز بر سر شدت فعالیت خورشید در این دوره جدید به توافق نرسیده است.
